"Jestem kimś, kogo kiedyś nazywano zdobnikiem – tworzącym małe nic" – mawiała o sobie Line Vautrin, urodzona w 1913 roku w Paryżu projektantka biżuterii. Vogue nazwał ją "poetką metalu".
Inspiracje czerpała ze sztuki prymitywnej, egipskiej i średniowiecznej, a także z epizodów z życia świętych i mądrości ludowych.
Oprócz tradycyjnej biżuterii – wisiorków, bransoletek, wykonywała malutkie pojemniki na puder, pierścionki i inne kobiece "skarby". Pudełeczka zdobione były cytatami, rebusami, układami liter i słów.
W latach 50. stopniowo rezygnowała z biżuterii dla sztuki dekoracyjnej – zaczęła projektować ramy luster, podstawki do lamp, wazy, ozdobne klamki. Jedna nie przyniosło jej to satysfakcji, więc zajęła się nauczaniem. Jednak w drugiej połowie lat 70. Line Vautrin powróciła do projektowania biżuterii, wykorzystując swoje zainteresowania ezoteryzmem.
Piękno projektowanych przez nią przedmiotów wynika nie tylko z artyzmu wykonania, ale także osobisty charakter, jaki artystka nadawała tworzonym przez siebie arcydziełkom.
"Zawsze byłam niezależna, żaden krawiec mnie nie chciał" – tak określała się w wywiadach. Jej silny indywidualizm odcisnął się na całej kolekcji, o której niepowtarzalnym efekcie zadecydowały zaszyfrowane wiadomości, rebusy, symbole, którymi zdobiła puderniczki i kasetki i poczucie humoru, z jakim dobierała figurki na naszyjnikach, przydając ich elegancji swoistego charakteru.
Zupełnie inny sposób kreowania swojej biżuterii wybrał urodzony w 1924 roku Jacques Gautier.
Zaczynał jako projektant wzornictwa tekstylnego w lyońskiej fabryce jedwabiu. Interesował się technikami ceramiki, studiował technologie łączenia metalu i szkła. W latach 1952-60 otworzył swoje pierwsze atelier i zaczął realizować projekty ozdób dla wielkich projektantów mody. Ozdoby z serii "Violetta" (pasek, naszyjnik, bransoletka, klipsy, w których szkliwo ułożone zostało w formie kwiatu), zaprojektowane dla Christiana Diora, do dziś pozostały klasyką tego domu mody – występują w każdej nowej kolekcji, w odnowionej kolorystyce.
W 1958 r., dwa lata po śmierci Diora, Gautier otworzył własną galerię przy rue Jacob, w Dzielnicy Łacińskiej. Współpracował z kolekcją Chloé, później także z Niną Ricci. W latach 60 został słynnym projektantem męskiej biżuterii, którą twrzył dla domu mody Pierre Cardin.
W 1966 r. w Nowym Jorku Jacques Gautier zaprezentował biżuterię elektroniczną, aluminiowe diademy i emalie ze świetlną pulsacją. W 1967 r. Pawilon Miasta Paryża zaprosił go do wzięcia udziału w Wystawie Światowej w Montrealu. Tam też pokazał zegarek-kwiat, okulary i budzik w formie oka, rzeźbę i mobil.
Jacques Gautier podkreśla, że każdy projekt jego biżuterii nawiązuje ściśle do osobowości tego, dla kogo jest przeznaczona.
W przeciwieństwie do wytworów Line Vautrin, Gautier woli duże, śmiałe formy – bransoletki połączone z pierścionkami, zdobiące nie tylko przegub, ale i wierzch dłoni, naszyjniki z przeźroczystej emalii i kutego srebra, srebro łączone z czarną i białą emalią, wisiorki, kolczyki, brosze do butów.
Opracowała: Katarzyna Stępień
Źródło: sztuka.pl
