Kontynuujemy nasz cykl o szlifowaniu kamieni szlachetnych. Linki do poprzednich części znajdą Państwo na końcu tego artykułu.
W polskim nazewnictwie mianem brylantu powszechnie określa się każdy oszlifowany diament. Jednak nazwa brylant powinna być stosowana wyłącznie w przypadku diamentu, któremu nadano szlif okrągły brylantowy. Właściwe określenie kamienia w innym szlifie, np. w szlifie rozety, to po prostu diament.
Diament jest najtwardszym z kamieni szlachetnych, co sprawia, że zajmuje najważniejsze miejsce na rynku klejnotów. Ich wewnętrzna struktura krystaliczna, która decyduje o przejrzystości i twardości kamienia, ma znaczący wpływ na ich ceny rynkowe. Z uwagi na właściwości optyczne i odporność na ścieranie, diamenty są kamieniami, które najtrudniej oszlifować. Zajmują się tym wyspecjalizowani fachowcy z długoletnią praktyką w zawodzie szlifierza.
Zdobienie biżuterii diamentami było popularne już starożytnym Egipcie oraz w Indiach. Wierzono, że energia tych kamieni wpływa na serce człowieka, więc jest ściśle związana z miłością, a także z życiem wiecznym.
Pierwsze próby szlifowania diamentów miały miejsce wiele stuleci temu. Jakość ówczesnych szlifów znacznie odbiegała od dzisiejszych standardów, co wynikało z niedoskonałych narzędzi oraz braku technik szlifowania. W XIV wieku do szlifowania diamentów zaczęto używać pyłu diamentowego, umieszczonego na specjalnej miedzianej tacy. Ówczesne szlify formowały kamienie na kształt ośmioboku lub piramidy, tak aby zachować kształt surowego kryształu i jednocześnie pozbyć się zanieczyszczeń na powierzchni oraz widocznych skaz.
Pierwszy szlif zbliżony do dzisiejszego szlifu brylantowego został opracowany w XVII wieku. Nazywany jest „pojedynczym dobrem” (zdjęcie poniżej), składa się z 18 fasetek (osiem fasetek korony otacza taflę, kolejne dziewięć – wraz z koletem – tworzy pawilon).
Kolejnym krokiem w dopracowywaniu szlifu brylantowego było wymyślenie „podwójnego dobra”, który miał 34 fasetki (po 16 wokół tafli i koletu). Nazywa się go także „szlifem Mazarina”, od nazwiska francuskiego kardynała, który zainicjował dodanie kolejnych fasetek.
W połowie XVII wieku Vincenzio Peruzzi opracował „potrójne dobro”, czyli szlif o 58 fasetkach, który jest najbardziej zbliżony do współczesnego szlifu brylantowego. Odmiany tego szlifu określa się jako szlif brazylijski i lizboński.
Współczesny szlif brylantowy powstał dopiero w latach 20-tych XIX wieku. Charakterystyka współczesnych szlifów diamentów zostanie zaprezentowana w kolejnym artykule
Marta Zaremba
Źródło i zdjęcia: Cally Oldershaw „Ilustrowany atlas klejnotów i kamieni szlachetnych”, diamondsforyou.pl, jubilerskie.info, jubilerskie.files.wordpress.com, antiquebizu.pl
Przeczytaj także:
Szlify kamieni szlachetnych, część 1 Szlify kamieni szlachetnych, część 2 Szlify kamieni szlachetnych, część 3
