Czarne kamienie uważano za dowody istnienia zła. Te groźnie wyglądające minerały jednocześnie fascynowały i przerażały, sprawiały że człowiek pomimo wewnętrznego lęku pragnął posiadać te „szatańskie” talizmany.
Przezroczyste lub bezbarwne kamienie występują w przyrodzie o wiele częściej niż czarne minerały dlatego właśnie te ciemne są niezwykle cenne dla kolekcjonerów. Tajemnica barwy została odkryta dopiero w czasach współczesnych. Po dokładnej analizie okazało się, że w strukturze wewnętrznej ciemnych minerałów panuje znacznie większy chaos niż w przypadku jasnych kamieni. Stwierdzono też, że czarne kamienie lepiej przewodzą prąd i doskonale absorbują światło.
Stele nagrobne tylko z białego marmuru?
Biały marmur, bez zanieczyszczeń i pęknięć był symbolem czystości nowego życia. Czarny kamień według Rzymian ściągał na zmarłego wieczne cierpienie. Aby zapewnić im spokój na wszelki wypadek nagrobki rzeźbiono w białym marmurze.
W czasach starożytnych czarny marmur był wydobywany tylko w Egipcie i Grecji. W Polsce występuje ten kamień, w Dębniku, koło Krakowa. Polski czarny marmur był wydobywany od XV wieku, wyrabiano z niego sarkofagi i płyty nagrobkowe.
Z dębnickim marmurem związany jest przesąd: ciemność boi się jasności. Wierzono, że czarny marmur traci swoją magiczną moc pod wpływem promieni słońca. Jak to z przesądami bywa zawierają ziarno prawdy. Gdy kamień zostanie wystawiony na działanie słońca zmienia swój kolor: najpierw na granatowy, później na ciemnoszary ze rdzawym odcieniem. Można więc powiedzieć, że słońce niszczy czarny jak noc marmur i że tym samym ciemność boi się jasności. Dlaczego tak się dzieje?To nie magia, ale zawarte w marmurze substancje bitumiczne. To właśnie one są odpowiedzialne za kolor głębokiej czerni i pod wpływem słońca, przy odpowiednim dostępie powietrza ulegają rozkładowi, którego oznaką jest zmiana koloru marmuru.
W jubilerstwie najczęściej używany jest onyks i czarny diament.
Spinki do mankietów z onyksem i złoty wisiorek z onyksem z galerii BiżuBizarre
Obecnie można zobaczyć nagrobki i epitafia z dębnickiego marmuru w Katedrze Wawelskiej, na Jasnej Górze, w archikatedrze Św. Jana Chrzciciela w Warszawie, a także w Katedrze Św. Stefana w Wiedniu.
Źródło: B. i R. Krzywobłockie, „Tajemnice klejnotów”
Autor: Anna Chmielewska