Strona Główna Authors Postyadmin

admin

751 POSTY 0 KOMENTARZE

10573

Oprócz zwykłego nefrytu wyróżnia się także semi-nefryt. Jest to skała tremolitowa lub aktynolitowa, poddana nefrytyzacji, lecz w mniejszym stopniu. Semi-nefryt można nazwać jeszcze inaczej, na przykład nefrytem kataklastycznym, w którym w wyniku rekrystalizacji powstały kryształy (włókna) o większych rozmiarach niż w nefrycie.

nefrit_07
Charakterystyka gemmologiczna nefrytu jest zbliżona do większości kamieni szlachetnych.Ocenia się barwę i stopień jej nasycenia, teksturę (forma po wypolerowaniu), przeświecanie w narożach i wymiary surowego materiału do obróbki. Pod uwagę bierze się także procentową zawartość aktynolitu/tremolitu i minerałów serpentynowych. Materiał najwyższej klasy zawiera ponad 90% aktynolitu/tremolitu.
Wyróżnia się ponadto następujące odmiany:

  • nefryt jednorodny,
  • nefryt cętkowany,
  • nefryt plamisty.

Ten piękny, zielonkawy kamień uważany był dawniej za amulet, który wzmagał siły życiowe i chronił od wszelkich chorób. Następca jednego z chińskich cesarzy, ze względu na słabe zdrowie i liczne choroby, spał w łożu wyrzeźbionym z bryły nefrytu. W Rzymie, Grecji i Bizancjum wierzono z kolei, że nefryt przynosi szczęście w różnego rodzaju grach hazardowych, a także pomaga zwyciężyć woźnicom w czasie wyścigu kwadryg i zawodnikom ubiegającym się o laury olimpijskie. Nawet średniowieczni lekarze uważali, że osoby cierpiące na schorzenia nerek, migreny i zaburzenia wzroku powinni nosić paciorki z nefrytu. Nefryt miał też chronić swego właściciela przed „złym spojrzeniem”, czyli złą energią wysyłaną przez innych ludzi.

905776fabd526e1384046120b6558d97
Nie wszystkim jednakże nefryt przynosił szczęście. Astrologowie ustalili pewne przepisy: nikt, kto urodził się pod znakiem Bliźniąt i Strzelca, nie powinien stroić się w nefrytowe ozdoby. Rozwój chemii i farmacji przygłuszył znaczenie naturalnych metod leczniczych. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat obserwowało się odwrócenie medycyny od leczenia uzdrowiskowego – gimnastyki i masażu. Dopiero w dzisiejszych czasach zauważa się wielki renesans naturalnych metod leczniczych, a między innymi i masażu. Producenci urządzeń do masażów nadal starają się powiększać ich liczbę, produkując coraz to nowsze urządzenia masujące.

d0d6304bc1485313f8dcdb4ed1eea966
Dzięki niemal dwu i pół tysięcznej wiedzy Dalekiego Wschodu zaczęto docenia wyjątkowe właściwości tego kamienia. Z nefrytu wykonywane są nawet specjalne wałki do masażu. Naturalne promieniowanie tych kamieni sprawia, że z dużą łatwością wnikają one w głąb organizmu poprawiając stan zdrowotny, jednocześnie aktywując system obronny człowieka.
Nie bez powodu ten zielony kamień jest jedynym klejnotem – symbolem aż trzech kręgów kulturowych, w których traktowany był jak najwyższa wartość, świętość, ucieleśnienie tego, co najdoskonalsze i najcenniejsze.
Nefryt, jako minerał niezwykłej twardości, można było w czasach prehistorycznych jedynie szlifować. Był to proces niesłychanie żmudny i pracochłonny, co jeszcze bardziej zwiększało jego wartość. Zanim nauczono się obróbki żelaza, służył do wyrobu kamiennych narzędzi i broni. Większość wydobytych przez archeologów przedmiotów ma jednak znaczenie rytualne, zwłaszcza tzw. bi (dyski symbolizujące ziemię) i cong (tuby symbolizujące niebo).Najstarsze znalezione obrobione ręką człowieka nefryty datuje się na ok 3500 lat pne (neolit) i pochodzą z kultury Hongshan we współczesnej prowincji Liaoning.
cdbbac6c820d92a4242328a16c1a7314--jade-earrings-jade-jewelry
W Chinach nefryt jest od wieków bardzo cennym kamieniem jubilersko-ozdobnym. Ma to oczywiście związek z bardzo długą tradycją obróbki nefrytu, który stał się symbolem państwowości chińskiej w zbliżony sposób w jaki Polska może kojarzyć się z bursztynem. Używano go przede wszystkim do wyrobu przedmiotów kultu religijnego i insygniów cesarskich.

Obróbka nefrytu była znana od pradziejów. W Chinach w czasach dynastii Shang istniał duży ośrodek jego szlifowania. Wyroby z nefrytu były wówczas używane w trakcie ważnych ceremonii religijnych z udziałem władców. W okresie dynastii Zhou utworzono specjalny Urząd Nefrytowy do którego obowiązków należało zbieranie najlepszych okazów i wyrobów nefrytowych oraz wyszukiwanie i zatrudnianie na dworze cesarskim najzdolniejszych rzeźbiarzy i jubilerów. Wiara w magiczne i lecznicze zdolności nefrytu przeniosła się z Chin na cały świat. Z nefrytu wykonywano kaboszony, naszyjniki oraz przedmioty kultowe i dekoracyjne (wazony itp.). Dziś poza Chinami największe ośrodki obróbki nefrytu znajdują się na Tajwanie i w Kanadzie. Na terenie Polski odnajdywane są narzędzia i figurki wykonane z nefrytu z okolic Jordanowa Śląskiego datowane na neolit.

Źródła: Wikipedia bodyhelp.pl terapia-kregoslupa.waw.pl/
Fot. asianart.com

6757

Niegdyś pierścienie z cyjankiem lub zawieszki z cykutą, a dziś charmsy z perfumami. Mroczny styl znowu króluje.
W średniowieczu, w czasach mrocznych i niebezpiecznych, imano się najprzeróżniejszych sposobów walki z wrogiem. Do tego celu służyła również biżuteria. W specjalnie skonstruowanych pierścieniach, zawieszkach oraz koliach, ukrywano  truciznę.

7d5ab5259726f2f359c1b499297cbbd6
Miniaturowe opakowania przechowujące śmiertelną substancję były wykonane ze złota oraz szlachetnych kamieni. Jeśli sytuacja tego wymagała bijoux-à-secret, co w dosłownym tłumaczeniu znaczy „tajna biżuteria”, była otwierana, a trucizna lądowała w kielichu z winem potencjalnego wroga, niebezpiecznego antagonisty czy nawet ukochanego. Ta piękna i niebezpieczna biżuteria pociąga dziś wiele kobiet.
19ebd4f30aa0fe9fea0fe591a73fa5d6

32d25ebc41aee3736b3a243e57ab1b03

Styl noir, w jaki określa się tego typu precjoza, przeżywa obecnie swój renesans. Tyle, że dziś  pierścienie i zawieszki, nie kryją już trucizny, ale perfumy. Samo określenie „styl noir” pochodzi od gatunku filmowego, który powstał w latach 40. ubiegłego stulecia i oznaczał „mroczne filmy” w hitchcockowskim stylu.
aeda1135ef878a3e1453b2de9b29e3e7
Do świata biżuterii styl nori przyszedł wraz z latami 80. z muzyką punkową i rockową.
Aurelia Sawicka
Fot. vogue.it

5372

Niegdyś pierścienie z cyjankiem lub zawieszki z cykutą, a dziś charmsy z perfumami. Mroczny styl znowu króluje.
W średniowieczu, w czasach mrocznych i niebezpiecznych, imano się najprzeróżniejszych sposobów walki z wrogiem. Do tego celu służyła również biżuteria. W specjalnie skonstruowanych pierścieniach, zawieszkach oraz koliach, ukrywano  truciznę.

7d5ab5259726f2f359c1b499297cbbd6

Pierścionek z opalem i diamentami

Miniaturowe opakowania przechowujące śmiertelną substancję były wykonane ze złota oraz szlachetnych kamieni. Jeśli sytuacja tego wymagała bijoux-à-secret, co w dosłownym tłumaczeniu znaczy „tajna biżuteria”, była otwierana, a trucizna lądowała w kielichu z winem potencjalnego wroga, niebezpiecznego antagonisty czy nawet ukochanego. Ta piękna i niebezpieczna biżuteria pociąga dziś wiele kobiet.
19ebd4f30aa0fe9fea0fe591a73fa5d6

Złoty pierścionek z miejscem na truciznę

32d25ebc41aee3736b3a243e57ab1b03

Złota zawieszka z sekretnikiem

Styl noir, w jaki określa się tego typu precjoza, przeżywa obecnie swój renesans. Tyle, że dziś  pierścienie i zawieszki, nie kryją już trucizny, ale perfumy. Samo określenie „styl noir” pochodzi od gatunku filmowego, który powstał w latach 40. ubiegłego stulecia i oznaczał „mroczne filmy” w hitchcockowskim stylu.
aeda1135ef878a3e1453b2de9b29e3e7

Pierścionek z motywem czaszki

Do świata biżuterii styl nori przyszedł wraz z latami 80. z muzyką punkową i rockową.
Aurelia Sawicka
Fot. vogue.it

6423

Kamienie szlachetne mają w sobie niezwykłą moc, którą czasami trudno wytłumaczyć. Mają też swe mroczne tajemnice.

Niewątpliwie mają w sobie magię, wyzwalaną w dwojaki sposób. Po pierwsze urzekają i hipnotyzują swym pięknem, po drugie nierzadko oszałamiają i przyciągają jak magnes swą energią . Towarzyszą ludziom od  zarania dziejów, wzbudzając pożądanie, zazdrość, wyzwalając ukryte namiętności. Są obiektem westchnień , motywem zbrodni , impulsem do napisania powieści, nierzadko kryminalnej.

Kamienie szlachetne to minerały, a o ich „szlachetności”  decyduje jednocześnie kilka czynników: rzadkość występowania, twardość – mierzona w 10-stopniowej skali Mosha (gdzie 1 to talk, a 10 – diament) oraz barwa, a także ilość inkluzji.

Jednym z najbardziej pożądanych kamieni jest diament. Zadziwiający jest fakt, że  wprawdzie jest to minerał rzadki, zwłaszcza w jakości jubilerskiej, ale w rzeczywistości jest wiele innych, rzadszych kamieni, jak chociażby aleksandryty, demantoid czy rubin, a jednak bez wątpienia to diament ma w sobie jakiś urok, który od wieków urzeka i czaruje  .

Mity i legendy

Legendy często, a może przede wszystkim opowiadają o energii diamentów, która wykorzystana  ze złą intencją prowadzi do dramatów. W pewnym  z takich podań jest historia jednego z największych i najpiękniejszych diamentów świata, zwanego Orłowem. Kamień ten zdobi berło carów rosyjskich, posiada szlif rozetowy i waży 189,62 karatów. Według  opowieści, pewien francuski żołnierz znalazł go w XVIII wieku w hinduskiej świątyni w Mysore. Diament był wprawiony w oko posągu Brahmy. Żołnierz nie pohamował żądzy posiadania diamentu i ukradł kamień. Nie cieszył się nim długo, ponieważ wkrótce potem zmarł i kamień został sprzedany kapitanowi okrętu. W 1791 roku hrabia Grigorij Orłow kupił diament za 1 400 000 guldenów holenderskich i podarował go Katarzynie II. Obecnie znajduje się w skarbcu diamentowym w Moskwie.

Inna wersja opowieści głosi, iż kamień został znaleziony w pobliżu Pondicherry w Indiach i skradziony przez … mnicha. Później miał należeć do rosyjskiej księżniczki Nadii Orlov, która po rewolucji sprzedała klejnoty, aby sfinansować swoją ucieczkę.

Diament Regent

Regent

Z kolei diament Regent uznaje się za najdoskonalszy pod względem szlifu, a jego historia jest jeszcze ciekawsza. Znalazł go niewolnik, pracujący w jednej z kopalń diamentów Kompanii Wschodnioindyjskiej. Ukradł go i ukrył go w ranie zrobionej w nodze, a następnie podarował pewnemu marynarzowi, w zamian za pomoc w ucieczce. Marynarz sprzedał go za niezbyt wysoką kwotę, którą szybko zresztą roztrwonił. Kamień trafił w ręce gubernatora Madrasu, Pitta, który wywiózł go do Londynu. Tam oszlifowano go na doskonały brylant o masie 140,5 karata. Pitt sprzedał go regentowi Francji, księciu orleańskiemu za ponad trzy miliony franków. Później brylant zdobił koronę królewską Ludwika XV i chociaż w trakcie rewolucji francuskiej został skradziony, odnaleziono go wraz z innymi klejnotami królewskimi w belce wiązania dachu. Obecnie, po dość burzliwych losach, osiadł wreszcie w Luwrze i tam można podziwiać jego doskonałość.

 

Diament Szach

shah

Kolejny diament, Szach, został znaleziony w dolinach rzek Golkondy. Był niezwykły, ponieważ jego długość wynosiła 3 cm, a szerokość 1 cm. Kamień stanowił własność książąt Achmednaharu. Na jednej ściance diamentu został wyryty przez miejscowych mistrzów napis „Burchan-Nazim-Szach Drugi. Rok 1000” (1591 r. wg naszej rachuby czasu). Niedługo potem władca północnych Indii, Wielki Mogoł, zdobywszy Achmednahar, zagarnął skarbiec wraz ze wspaniałym diamentem. Na polecenie miłośnika kamieni szlachetnych, szacha Dżechana (Władcy Świata), który sam zajmował się szlifowaniem, na innej ściance diamentu wyryto napis „Syn Dżechangirszacha-Dżechan-Szach. Rok 1051”.Po zdobyciu Indii przez perskiego szacha, Nadira, kamień ten wraz z innymi klejnotami dostał się do skarbca Persji. Sto lat później wyryto na nim kolejny, trzeci już napis: „Władca-Kadżar Fath-Ali-Szach-Sułtan. Rok 1242”. Po zamordowaniu w 1829 r. dyplomatycznego przedstawiciela Rosji w Teheranie (był nim Aleksander Gribojedow), Persja, jakby dla okupienia swej winy, ofiarowała Rosji ten wspaniały kamień. Obecnie znajduje się on na Kremlu.

 

Diament KOH-I-NOOR

KOH-I-NOOR

Diament KOH-I-NOOR pochodzi z Indii. Waży 105 karatów (21,6 g). Obecnie znajduje się w koronie królowej matki i zdobi przód krzyża nad obręczą tego insygnium.

Nie jest dokładnie znane miejsce jego znalezienia, ani też jego najwcześniejsze dzieje. Pierwsza informacja o diamencie, będącym własnością radży Malwy znalazła się w kronikach dopiero w 1304 roku. Później przez 200 lat panowało milczenie, aż wypłynął na światło dzienne w skarbcu Babura, założyciela dynastii Wielkich Mogołów w 1526 roku.

Wiadomo, że był w posiadaniu różnych radżów i książąt indyjskich. Jako zdobycz wojenna dostał się do Delhi i stał się własnością szacha Nadira, który w 1739 roku zawładnął tym miastem. W kontrybucji wojennej zabrakło jednak legendarnego diamentu (pokonany ukrył go w zwojach swojego turbanu). Dzięki obyczajowi, który nakazywał zwycięzcy zaprosić pokonanego na ucztę, podczas której na znak pokoju dokonywano wymiany turbanów, Nadir Szach zdobył podstępem cenny kamień. Następnie kamień przeszedł w ręce Afgańczyków.W 1813 diament znalazł się w skarbcu władcy Lahaur. Po powstaniu sipajów w 1850 roku został skonfiskowany przez angielskie oddziały Kompanii Wschodnioindyjskiej wraz z innymi klejnotami koronnymi i ofiarowany królowej Wiktorii z okazji 250 rocznicy utworzenia Kompanii. Od tego czasu znajduje się w angielskim skarbcu koronnym. W 1911 roku Koh-i-noor został umieszczony w koronie królowej Marii, babki królowej Elżbiety II. Od 1937 roku zdobi koronę królewską Elżbiety, Królowej-Matki, która jest przechowywana w Tower w Londynie.

Elżbieta Myśliwiec / Katarzyna Stępień

Źródła:

www.raulybarra.com www.pijarzy.pl www.pinezka.pl

Fot.sp17.edunet.tarnow.pl

6883

Zaręczyny to magiczny moment w życiu każdej kobiety, a pierścionek, który jest symbolem tej doniosłej chwili, staje się biżuterią o szczególnym znaczeniu, otaczaną sentymentem i noszoną całe życie. Chociaż każdy pierścionek zaręczynowy jest wyjątkowy, bo oznacza obietnicę miłości, to niektóre z nich, zapierające dech w piersiach, prawdziwie królewskie klejnoty – przechodzą do historii, tak jak pierścionki zaręczynowe gwiazd i wielkich osobistości.

Pierścionek królowej Elżbiety II

Diamentowy pierścionek królowej Elżbiety II

Prawdziwie królewskim klejnotem (dosłownie!) były diamenty w pierścionku zaręczynowym królowej angielskiej – Elżbiety II. Jej przyszły mąż, książę Filip, podarował jej pierścionek soliter z 3-karatowym diamentem, otoczonym z każdej strony przez 5 małych diamentów, osadzonych w platynie. Kamienie zostały wyjęte z diademu matki księcia, księżnej Alicji. Pierścionek został wykonany przez dom jubilerski Philip Antrobus Ltd. Ponoć książę miał sprecyzowane oczekiwania, co do tego, jak ma wyglądać pierścionek jego narzeczonej i był bardzo zaangażowany w jego projektowanie.

Pierścionek księżnej Kate 

Pierścionek Kate Middleton z diamentami i szafirem

Pozostając przy rodzinie królewskiej wspomnijmy o znanym wszystkim pierścionku księżnej Kate Middleton. 18-karatowy niebieski szafir o owalnym szlifie, z markazycją z 14 bezbarwnych diamentów, oprawiony w 18-karatowe białe złoto, to dzieło marki jubilerskiej Garrard. Pierścionek należał do matki księcia, księżnej Diany, która dostała go z okazji zaręczyn, od księcia Karola. Książę Karol, kiedy oświadczał się księżnej Dianie, nie miał jeszcze pierścionka, bo jego wybór pozostawił narzeczonej. Wybór księżnej, spowodował niemałe zamieszanie w rodzinie królewskiej, ponieważ pierścionek nie był unikalny, ani specjalnie zaprojektowany, a pochodził z katalogu Garrard, co oznaczało, że na identyczny pierścionek, mogł sobie pozwolić każdy. Mimo tego, że forma pierścionka pozostaje wierna klasyce jubilerstwa i niczym się nie wyróżnia, piękna barwa szafiru w połączeniu z jego rozmiarem i historią przynależności, sprawiają, że egzemplarz ten bez wątpienia zasługuje na miano legendarnego.

Księżna Diana w szafirowym pierścionku z diamentami

A oto propozycje z naszej galerii:

 

Pierścionek z diamentami, www.bizubazaar.pl

Pierścionek z szafirem i diamentami, www.bizubazaar.pl

Oliwia Gozdek

Źródła i zdjęcia:

stylenews.peoplestylewatch.com/

orderofsplendor.blogspot.com/2012/04/queens-top-10-diamonds-5-her-engagement.html

huffingtonpost.com/2013/11/26/celebrity-engagement-rings_n_4345335.html

blog.hellomagazine.com/myweddingscrapbook/2012/11/the-engagement-rings-adorning-the-hands-of-the-british-royals.html

7968

Emaliowana korona grobowa z XV wieku. Emaliowanie w biżuterii
Emaliowana korona grobowa z XV wieku

Emaliowanie to najstarsza technika jubilerska w historii. Polega na ozdabianiu przedmiotu cienką, szklistą powłoką w różnych kolorach. Powierzchnie metalu, które pokrywane są emalią to tzw. pola lub gniazda. Po nałożeniu zdobienia wypala się je w piecu w bardzo wysokiej temperaturze. Złoto i miedź to metale, które ze względu na odpowiedni współczynnik rozszerzalności cieplnej oraz wysoką temperaturę topnienia, najlepiej nadają się do emaliowania.

Najstarsze przedmioty ozdobione emalią pochodziły ze starożytnego Egiptu. Rozkwit sztuki emalierskiej na Starym Kontynencie miał miejsce między XI a XIV w.

emalia komórkowa (cloisonne)

powierzchnię przedmiotu dzieli się blaszanymi listewkami na mniejsze komórki, które wypełnia się po brzegi różnokolorową emalią

emalia żłobkowa (champlevé)

gniazda są żłobione w metalu lub innym materiale, z którego wykonano przedmiot, a następnie wypełniane są emalią

emalia siedmiogrodzka

powierzchnię przedmiotu dzieli się na komórki za pomocą drutu o odpowiednim kształcie, następnie uzyskane w ten sposób pola częściowo wypełnia się emalią, tak aby nie zakryć drutów do końca (powinny wystawać ponad taflę emalii)

emalia malarska

na materiał nakłada się pierwszą, nieprzejrzystą warstwę emalii, a później wypala. Następnie nakłada się kolejne warstwy, dzięki czemu uzyskiwane są malarskie efekty

emalia guilloche

na powierzchni przedmiotu ręcznie graweruje się regularny, powtarzalny wzór, który pokrywa się emalią i wypala w piecu; technika ta wymaga precyzyjności i delikatności, jest czasochłonna i bardzo trudna

emalia reliefowa

na powierzchni przedmiotu rzeźbi się relief, który wypełnia się jednobarwną lub wielobarwną emalią; w miejscach, gdzie warstwa emalii jest cienka uzyskuje się jasne odcienie, grubsza warstwa emalii jest zaś ciemniejsza

emalia pliqué-a-jour

technika podobna do cloissone, lecz szkliwo nakładane jest do komórek bez podłoża tworząc miniaturowe przezroczyste lub półprzezroczyste witraże

 

Technika emaliowania jest bardzo trudna i pracochłonna, niestety niewielu jubilerów posiada talent i umiejętności nakładania emalii. Współcześnie biżuteria z emalią jest bardzo rzadko spotykanym rarytasem na rynku jubilerskim. Czasami można ją jeszcze odnaleźć wśród antycznej biżuterii, jednak rzadko występuje w idealnie zachowanym stanie.

Marta Zaremba

9645

Cesarstwo rzymskie, to mocarstwo istniejące w czasach starożytności, obejmujące obszary basenu Morza Śródziemnego. Powstało w 27 r. p.n.e., a trwało do 395 r., kiedy to rozpadło się na część wschodnia i zachodnią. Za definitywny koniec cesarstwa rzymskiego można uznać rok 476, gdy upadła część zachodnia. Część wschodnia, ze stolicą w Konstantynopolu, przetrwała do 1453 r. 

Rzymskie kolczyki z kwarcem

W I i II w. n.e Rzymianie władali ogromnymi obszarami położonymi wokół Morza Śródziemnego, dzięki czemu, mieli niezwykle rozwiniętą  sieć kontaktów handlowych zarówno z terenami podbitymi, jak również z krajami na całym świecie. Ponadto, dzięki rozległym terenom  pod panowaniem imperium, Rzymianie mieli dostęp do wielu surowców naturalnych, co miało ogromne znaczenie w kwestii wyrobu  ówczesnej biżuterii.

Mimo że biżuteria we wczesnym imperium rzymskim przypominała raczej tą grecką czy etruską, to w późniejszych okresach, wraz z  ekspansją Rzymu na nowe tereny, przybywało
motywów, zaczerpniętych od innych kultur, które stanowią przekrój przez styl biżuteryjny starożytnego Rzymu.

  

Złote kolczyki i bransoleta w kształcie węża

Początkowo rzymska biżuteria była dość zachowawcza i surowa, w porównaniu do biżuterii innych kultur śródziemnomorskich, jednak w miarę postępowania nieustających grabieży, styl życia Rzymian stopniowo stawał się coraz bardziej wystawny i ostentacyjny, a co za tym idzie – także ich biżuteria stawała się bardziej wyszukana.

 

Zawieszka z wizerunkiem cesarza

Moda na noszenie dużej ilości biżuterii, przypada na okres największej ekspansji handlowej i podbojów terytorialnych Rzymu, czyli na dwa ostatnie wieki p.n.e. i dwa następne. Rzym był wtedy wielkim ośrodkiem produkcyjnym, który konkurował na polu jubilerstwa z Antiochią i Aleksandrią. To od nich Rzymianie przejęli techniki zdobnicze – filigran i granulację, motywy dekoracyjne oraz upodobanie do szlachetnych kamieni. Zamiłowanie do przepychu nasiliło się jeszcze bardziej w III i IV w n.e., wraz z nastaniem syryjskiej mody na duże i ciężkie ozdoby. Noszono wtedy naszyjniki z masywnych kamieni szlachetnych w cylindrycznym kształcie, kolczyki (crotalia), z trzema lub czterema perłami w formie ciężkich wisiorków czy fantazyjnie spiralnie skręcane bransolety.

Bransoleta z perłami

Pierścienie z pieczęcią

Złoty naszyjnik

Kolczyk z perłami

Oliwia Gozdek 

 

Źródło: www.allaboutgemstones.com/jewelry_history_ancient_roman.html

Historia mody, Francois Boucher, wyd. Arkady, 2009 r.

zdjęcia: www.jhterrygallery.com/www.upload.wikimedia.org, www.allaboutgemstones.com

www./historiaomodzie.blox.pl/html, www.bizuteria-wec.pl, www.pinterest.com, www.alaintruong.com

5628

Granaty w historii biżuterii

Antyczna spinka do włosów

Granaty, niezależnie od koloru, a występować mogą w bardzo szerokiej gamie barw, są kamieniami przypisanymi do miesiąca stycznia. Granaty były kamieniami bardzo cennymi i pożądanymi od starożytności do kresu epoki średniowiecza. W czasach późniejszych, po odkryciu ich bogatych złóż, stawały się coraz bardziej popularne. Dzisiaj, z racji tego, że wydobywa się je na każdym kontynencie, są łatwo i powszechnie dostępne, ich ceny nie są wygórowane. Poza tym są kamieniami łatwymi w obróbce jubilerskiej. Ceni się je także, szczególnie te czerwone i różowe, za ich czystość, czyli brak widocznych gołym okiem inkluzji.

W czasach starożytnych wysadzano nimi biżuterię najwyższej klasy. Tysiące lat temu naszyjniki z czerwonymi granatami zdobiły szyje egipskich faraonów i jako jedne z najcenniejszych doczesnych skarbów, umieszczano je w ich grobowcach.

Granaty w historii biżuteriiW starożytności granaty często określano słowem „karbunkuł”, którego używano także w odniesieniu do rubinów i innych czerwonych kamieni ozdobnych lub szlachetnych. Ówcześnie ludzie nie odróżniali ich od siebie. Karbunkuł uważa się za jeden z kamieni szlachetnych danych w przypowieści śpiącemu królowi Salomonowi przez Boga. Według legendy Noe użył pociętych na drobne kawałki granatów, by oświetlić arkę w nocy i deszczu.

Ozdoba noszona na piersi należąca najprawdopodobniej do egipskiej księżniczki Sit-Hathor-Yunet 1887-1813 r.p.n.e., wykonany w złocie i zdobiony turkusami, karneolem, skaleniem oraz granatami

Grecy uważali, że granaty chronią dzieci przed utonięciem oraz, że noszone przy sobie, stanowiły remedium na trucizny. Wśród indyjskich plemion rozdrobnionych granatów używano jako pewnego rodzaju śrutu wystrzeliwanego z łuku. Wierzyli oni, że granaty z racji nasyconego czerwonego koloru, będą zadawać wyjątkowo krwawe rany.

Komplet składający się z naszyjnika i kolczyków wykonany ze złota w czasach starożytnej Grecji, I w.p.n.e., zdobiony granatami

Złoty pierścień zdobiony granatem z wyrzeźbionym w nim intaglio z wizerunkiem boga małżeństwa Hymena z czasów starożytnej Grecji

Granaty w historii biżuterii

Złota bransoleta z motywem węża, ozdobiona granatem, noszona na przedramieniu, pochodząca ze starożytnej Grecji między III a II w.p.n.e.

W czasach Cesarstwa Rzymskiego pierwszego stulecia n.e., czerwone granaty były najczęściej sprzedawanymi kamieniami. Wpływowi mężczyźni nosili sygnety z granatami, których używali jako pieczęci do stemplowania laku. W granatach wyrzeźbione były wklęsłe gemmy – intaglia – z inicjałami czy herbem posiadacza.

Granaty w historii biżuterii

Wykonane w złocie kolczyki zdobione perłami i granatami z czasów Starożytnego Rzymu z I-III w.n.e. (perły zostały wymienione współcześnie)

Bransolety z okresu starożytnego Rzymu wykonane w złocie i wysadzane kamieniami ozdobnymi, w tym granatami o brązowo-czerwonej barwie

W średniowieczu granaty ceniło duchowieństwo i wyższe sfery, czyniąc je kamieniami oznaczającymi prestiż i pozycję. Wierzono ówcześnie, że kamienie te chronią przed obniżonym nastrojem, złymi snami oraz, że uwalniają od dolegliwości związanych z wątrobą i działają przeciwkrwotocznie.

Granaty w historii biżuteriiDostępność czerwonych granatów wzrosła w związku z odkryciem z około 1500 roku. Odnaleziono wtedy bogate złoże tych kamieni na terenach Europy Środkowej, przede wszystkim w Czechach. Złoże stało się ośrodkiem regionalnego przemysłu jubilerskiego, który swój szczyt osiągnął w XIX w., stąd też okres ten obfitował w biżuterię szczególnie zdobioną czerwonymi piropami i almandynami.

Złoty krzyż noszony na piersi z czasów dynastii Anglosaskiej, ozdobiony emalią cloisonné oraz inkrustowany granatami

Granaty w historii biżuterii

 

Ascetyczne w formie pierścionki z czasów średniowiecza, wykonane w złocie i ozdobione granatami, XIV w.

Pierścionek z granatami z około 1860 roku, link do aukcji

Pierścionek z granatami z około 1860 roku

Złoty pierścionek z granatem almandynem i rozetami diamentowymi, Carska Rosja, pierwsza połowa XIX w., link do aukcji

Granaty w historii biżuterii

Granaty w historii biżuterii

Złota secesyjna brosza z motywem florystycznym ozdobiona granatami demantoidami i cyzelunkiem, Moskwa, początek XX w.

Autorka: Weronika Tokarczyk

Źródło: jewelsforme.com, gia.edu

Zdjęcia: gia.edu, metmuseum.org, 1stdibs.com, wikipedia.org, hixenbaugh.net, finds.org.uk, peterszuhay.com, romanovrussia.com

5348

Od dawna wiadomo, że kobiety kochają diamenty, a jeszcze bardziej kochają pierścionki z diamentami. Jeśli diamentowy pierścionek jest dawnym wyrobem, posiada antykwaryczną wartość, to dodatkowo będzie stanowił doskonałą inwestycję i z każdym rokiem będzie zyskiwał na wartości.
Poniżej prezentujemy dawne pierścionki zdobione brylantami z Galerii BiżuBazaar.
Pierścionek z brylantami i perłą, link do aukcji

Powstanie pierścionka datuje się na około 1920 rok. Wyrafinowana forma części ozdobnej wskazuje na kunszt jubilera, który stworzył pierścionek. Zdobienie tworzą  2 diamenty w szlifie brylantowym, tzw. „starym europejskim” o masie 0,63 karata i 0,6 karata oraz 18 mniejszych diamentów w szlifie ósemkowym. W centralnym punkcie osadzono białą, półokrągłą perłę o różowym owertonie. Oprawę wykonano w platynie i 14-karatowym żółtym złocie.

Pierścionek Art Deco z brylantem, link do aukcji

Pierścionek pochodzi z Krakowa, z lat 20-tych lub 30-tych XX wieku, kiedy w Polsce panowała epoka Art Deco. Pierwszym właścicielem pierścionka musiała być osoba niezwykle zamożna, jak na tamte czasy. Oprawa kamienia jest delikatna i subtelna, wykonana w platynie oraz żółtym 14-karatowym złocie. Centralny kamień to diament o masie około 1,65 karata, o czystości VVS2 oraz barwie K.

Pierścionek zdobiony brylantami, link do aukcji

Pierścionek powstał w latach 50-tych XX wieku, inspirowany jest stylem Art Deco. Wykonany jest w żółtym 14-karatowym złocie. Zdobi go 13 diamentów we współczesnym szlifie brylantowym o łącznej masie około 1,75 karata. Największy diament, osadzony centralnie ma masę około 0,63 karata. 

Pierścionek „twist” z brylantami, link do aukcji

Pierścionek ma niecodzienny, zakręcony kształt, stąd jego nazwa „twist”. Wykonany jest w platynie oraz żółtym 18-karatowym złocie. Diamenty, które zdobią pierścionek, mają łącznie ponad półtora karata. 11 sztuk ma szlif stary brylantowy tzw. „stary europejski”, a pozostałym 9 sztukom nadano szlif rozety. W stworzenie pierścionka włożono dużo pracy jubilerskiej, mimo że powstał on w 1915 roku.

Pierścionek z diamentami w kształcie kwiatu, link do aukcji

Pierścionek został wykonany w żółtym 14-karatowym złocie. Ma tradycyjną formę diamentowego kwiatka. Kamienie mają łącznie 0,6 karata, ich czystość waha się od SI1 do P1, a barwa od J do K. Kamieniom nadano szlif okrągły brylantowy. Pierścionek jest idealny na zaręczyny, nie jest zbyt wielki, wykonany w złocie wysokiej próby, diamenty mają piękną brylancję. Pierścionek ma również wartość antykwaryczną, ponieważ pochodzi z około 1900 roku.


Marta Zaremba

4928

Szmaragd to odmiana berylu mogąca przybierać od zielonej do zielonkawo niebieskiej barwy. Beryle to grupa minerałów, charakteryzujących się wysoką twardością. Oprócz szmaragdu należą do niej także akwamaryny, morganity oraz beryle o różnych barwach nie posiadających swoich unikalnych nazw.

Gemmolodzy wyróżniając stopień zielonego zabarwienia kamienia, wskazują które okazy to szmaragdy, a które to mniej wartościowe zielone beryle. Beryle o ciemniejszym kolorze i większym nasyceniu zielonej barwy są nazywane szmaragdami, te bledsze to zielone beryle.

Szmaragdy znane ze swojej pięknej barwy, cenione są już od tysiącleci. Wydobywane były już 3000 lat p.n.e. przez starożytnych Egipcjan w kopalni zwanej „Kopalnią Kleopatry”. Legendarnej urody królowa była jedną z pierwszych miłośniczek tych nieprzeciętnych kamieni.

A oto najsłynniejsze szmaragdy świata, zniewalające swoją zieloną barwą:

1. Szmaragd Patrycji

Szmaragd Patrycji. Najsłynniejsze szmaragdy na świecie

Szmaragd Patrycji

Kryształ o masie 632 karatów został odkryty w 1920 roku w miejscowości Chivor w Kolumbii. Nazwany został szmaragdem Patrycji na część córki właściciela kopalni. Kryształ ma niezwykłą formę dwunastościanu. Okaz ten jest jednym z niewielu tak dużych szmaragdów, które nie zostały podzielone na mniejsze i pozostał nieoszlifowany. Słynny szmaragd jest jednym z eksponatów w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej.

2. Brosza ze szmaragdem Hooker

Brosza ze szmaragdem Hooker. Najsłynniejsze szmaragdy na świecieSzmaragd Hooker był noszony przez tureckiego sułtana Abdul Hamida II, ostatniego sułtana Imperium Osmańskiego. Sułtan w obawie przed zamachem stanu postanowił sprzedać swoje kosztowności. Miał nadzieję, że dochody ze sprzedaży pozwolą mu na prowadzenie wygodnego życia na emigracji. Szmaragd Hooker na aukcji w Paryżu kupiła amerykańska firma Tiffany & Co, która początkowo umieściła go jako ozdobę w tiarze. Ozdoba ta jednak nie sprzedała się przez kilkadziesiąt lat, dlatego w efekcie w 1950 roku szmaragd został wyjęty i umieszczony w broszy, którą zdobi do dziś. Obecnie ten ponad 75-karatowy szmaragd jest w kolekcji Narodowego Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian w Waszyngtonie.

 

3. Naszyjnik hiszpańskiej inkwizycji

Ten 300-letni naszyjnik ozdobiony został 15 szmaragdami w różnych szlifach oraz ponad 360 brylantami. Harry Winston, jubiler, który nazwał ten naszyjnik, twierdził, iż pierwszymi jego właścicielami była hiszpańska rodzina królewska. Nie ma jednak żadnego znanego historycznego potwierdzenia tej hipotezy. Obecnie naszyjnik znajduje się w kolekcji Instytutu Smithsonian, Narodowego Muzeum Historii Naturalnej.

4. Szmaragd Chalk

Szmaragd Chalk. Najsłynniejsze szmaragdy na świecieSzmaragd Chalk o masie prawie 38 karatów, wystawiony w kolekcji Narodowego Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian. Klejnot noszony przez hinduskiego maharadżę, które przekazał go później swojemu synowi. Szmaragd Chalk podobnie jak inne słynne szmaragdy pochodzi z Kolumbii, która do dziś, jest największym na świecie ośrodkiem wydobycia szmaragdów.

 

5. Korona Andów

Korona Andów. Najsłynniejsze szmaragdy na świecie

Korona Andów

Największy z 447 szmaragdów zdobiących koronę Andów ma masę aż 46 karatów. Korona, zwana także koroną Matki Boskiej Wniebowziętej z Popayan, przynajmniej częściowo pochodzi z XVI wieku. Jej wysokość to 34,5 cm, jej obwód to 52 cm, a waży ponad dwa kilogramy. Wykonana jest z żółtego złota wysokich prób od 18 do 22 karatów. Największy szmaragd ją zdobiący, zwany szmaragdem Anthalupa, ma formę prostokąta. Obecnie w zbiorach Muzeum Sztuki w Indianapolis.

6. Szmaragd Devonshire

Szmaragd Devonshire. Najsłynniejsze szmaragdy na świecieNajwiększy i najsłynniejszy szmaragd o masie aż 1,383.93 karatów został wydobyty w kopalni Muzo w Kolumbii. Nazwa szmaragdu pochodzi od tytułu drugiego właściciela, księcia Devonshire Williama Cavendisha, w którego posiadaniu kamień znajdował się od 1831 roku. Obecnie szmaragd wchodzi w skład zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Londynie.

Szmaragd Devonshire. Najsłynniejsze szmaragdy na świecie

7. Naszyjnik należący do Elizabeth Taylor

Słynnym i najdrożej sprzedanym dziełem zdobionym szmaragdami był naszyjnik należący do Elizabeth Taylor. Sprzedany w 2011 roku okaz osiągnął rekordową cenę 280 000 dolarów za karat. Całkowita cena szmaragdowego naszyjnika to prawie 6,6 mln dolarów!

Autorka: Izabella Urbańska

Źródło: gia.edu, wikipedia.org, amnh.org

Zdjęcia: Galeria BiżuBizarre, amnh.org, controverscial.com, newsdesk.si.edu, mommybytes.com, thejewelryloupe.com, mnh.si.edu, en.wikipedia.org, percymarks.com.au, panoramio.com, epykomene.com

POLECANE

5328

3393

3882