Dobra identyfikacja rodzaju szlifu kamienia szlachetnego pozwala nam ustalić z jakiego okresu pochodzi biżuteria, którą zdobi.
Już od d XIV wieku zaczęto oprawiać diamenty. Jednak do końca XVI wieku wykorzystywano naturalną formę tego kamienia. Diament w naturalnym kształcie przybiera formę ośmiościanu (1) i jeżeli warunki, w których dojrzewał były stabilne, jeżeli kryształ formował się powoli, to naturalnie ma on idealnie płaskie i gładkie powierzchnie. Właśnie tę cechę morfologiczną diamentu wykorzystywano dawniej oprawiając go w surowym stanie.
Potrzeba wydobycia "całego" blasku z tych niezwykłych kamieni 
spowodowała, że już od XVI wieku zaczęto eksperymentować ze szlifami. Początkowo wynaleziono szlif tablicowy (2), który polegał jedynie na ścięciu dwóch przeciwległych ścianek naturalnego diamentu uzyskując w ten sposób płaszczyznę górną w kształcie kwadratu i stosunkowo dużą część dolną.
Później sposoby szlifowania stawały się coraz bardziej wymyślne i skomplikowane. A wszystko po to aby wydobyć z kamienia jak najwięcej blasku. I tak na przełomie XVI i XVII wieku pojawił się szlif "osiem-osiem" (3). W XVII wieku odkryto szlif "Mazarina" (4), niedługo 
potem pojawił się szlif "Peruzzi" (5), który był stosowany aż do XVIIII wieku. Każda kolejna kombinacja polegała na stworzeniu coraz to większej ilości faset odbijających i załamujących światło. W końcu wieku XVIII i na początku XIX wieku stosowano już dużo bardziej skomplikowany szlif "Old Mine"(6), jeszcze później "stary szlif" (7), który przeszedł ewolucję w kierunku słynnego szlifu brylantowego (8).
Stare szlify są obecnie bardzo rzadko spotykane. Powodem jest nie tylko to, że już się ich nie stosuje, lecz także fakt, że większość kamieni zdobiących dawną biżuterię niejednokrotnie było przeszlifowywanych na potrzeby nowej biżuterii.
Dlatego też posiadanie biżuterii z dawnych epok, której kamienie formowane są w starym szlifie jest tym bardziej doskonałą inwestycją.
O współczesnych szlifach diamentów i innych kamieni jubilerskich można przeczytać tutaj.
EP
