Szlif kamienia jubilerskiego może nam wiele powiedzieć na temat pochodzenia i wieku klejnotu.
Szlif brylantowy został wynaleziony w na początku XVIII wieku. Kamień tak oszlifowany posiada oprócz tafli i koletu 56 faset . Szlif ten jest zaprojektowany tak aby ja najwięcej światła odbijało się z dna kamienia z dołu do góry. Na przestrzeni wieków szlif ten ewoluował.
Na początku XX wieku większość kamieni miała stary szlif angielski (c) z wysoką koroną. Pod koniec XX wieku korona uległa spłaszczeniu, tafla stałą się większa, a efektem było jeszcze większe odbicie światła w górnej części kamienia (d).
Do roku 1910 niemal wszystkie diamenty posiadały szlif okrągły (e). Kolet uległ zmniejszeniu i już w 1920 roku zamienił się w szpic (f).
Szlif prosty 8/8 jest to unowocześniona wersja szlifu brylantowego. Stosuje się go od 1910 roku do diamentów o wadze poniżej 0,05 karata.
Szlif prosty daje podobny efekt do brylantowego, jednak jest on o wiele tańszy, ponieważ wymaga zeszlifowania mniejszej ilości kamienia.
W latach 1920-30 kamienie o szlifie prostym miały kształt ośmiokątny (a). W latach 1930- 50 nadawano im kształt zaokrąglony (b).
Szlif rozetowy (g) stosowany był głównie w diamentach. Swój okres świetności przeżywał w XVIII wieku. Zaś w wieku XIX często występował w tańszej biżuterii.
Szlif ten tworzy 24 trójkątne fasety w koronie i płaska podstawa.
Obecnie stosuje się go w bardzo małych kamieniach i w odłamkach kamieni.
Szlif schodkowy(h) stosuje się do dużych, kolorowych kamieni, takich jak szafiry i szmaragdy.
Szlif cejloński(i) oznacza się zaokrągloną podstawą, najczęściej używany jest do szafirów i rubinów.
Szlif szmaragdowy (j) wprowadzony został w XIX wieku, powszechnie zaczął być stosowany w wieku XX. Stosuje się go do przezroczystych kamieni o dużych rozmiarach, takich jak duże diamenty, szmaragdy, topazy i akwamaryny.
Szlif kaboszonowy (k) to szlif bez faset, korona ma w nim wygląd kopuły. Podstawa jest płaska, bądź lekko wypukła. Kamień ma kształt okrągły, owalny, bądź poduszkowaty.
Stosowany jest on do kamieni o poważnych defektach. Prawie zawsze stosowany do kamieni nieprzezroczystych takich jak opale i turkusy.
Szlif carre (l) był bardzo popularny w okresie art deco. Stosowany był do różnych kamieni.
Szlif baguette (m) najczęściej stosowany był do kamieni występujących w biżuterii w otoczeniu innych kamieni. Szlif ten nadaje podłużny kształt.
Szlif markizowy / nevette (n) jest zmodyfikowaną odmianą szlifu brylantowego, stosowany jest do kamieni o kształcie łódkowatym. Bardzo popularny w XVIII-wiecznej francuskiej biżuterii dworskiej. Ponownie zaczął być stosowany od końca XIX wieku do dziś.
Szlif "w kształcie serca" (o) popularny był w XVIII wieku i w epoce edwardiańskiej. Ponownie odkryto go pod koniec XX wieku.
Szlif trapezowy (p) najbardziej popularny w latach 20. XX, stosowany do dużych kamieni w pierścieniach.
Szlif specjalny (*) to szlif stosowany w do małych kamieni w celu dopasowania ich do konkretnej oprawy. Kamienie tak szlifowane mogą posiadać różnego typu fasety.
EP
