Charakteryzują się one pełną, zabudowaną z tyłu oprawą, w której umieszczano kamienie, czy też półperły. Na odwrotnej stronie pierścienia czasami znajduje się schowek na włosy lub miniaturkę zdjęcia. Taki element podnosi atrakcyjność pierścionka. Oprawa jest zdobiona nacięciami, boki pierścienia – kamieniami.
Pierścionki z pierwszej połowy XIX wieku nierzadko wykonane są ze złota o czerwonawym zabarwieniu. Barwa taka spowodowana jest domieszką miedzi w stopie.
Pierścionki czasów wiktoriańskich.
Pierścienie wysadzane kamieniami w takim typie, jak ten obok, były popularne ok. 1880 roku.
Współczesne wersje, w odróżnieniu do dawnych, wykonuje się metodą odlewu, która przypomina formowanie ręczne. Pierścienie o wartości antykwarycznej wykonane są ręcznie, posiadają doskonale dopracowane szczegóły, a wzory na nich nie są wytarte.
Innym typem pierścionka kameryzowanego z epoki wiktoriańskiej jest taki, w którym wokół jednego kamienia o szlifie kaboszonowym umieszczono zespół mniejszych kamieni (w tym wypadku jest to opal otoczony diamentami o starym szlifie brylantowym). Ten typ był szczególnie modny ok. 1860 roku.
Pierścionki-markizy (jak ten poniżej) swoją największą popularność przeżywały pod koniec XIX wieku. Charakteryzują się one misternie ażurowaną oprawą, której zadaniem jest eksponowanie kamieni.
Obecnie pierścienie tego typu produkuje się równie chętnie, co kiedyś. Od egzemplarzy o wartości muzealnej można je odróżnić tym, że posiadają one kamienie o nowoczesnych szlifach, a oprawy, w porównaniu do dawnych, są masywne i niedbale wykonane.
W określeniu wieku pomaga również cecha probiercza. Jeżeli pierścionek został wykonany z 15k złota to możemy być pewni, że pochodzi z lat 1854-1932, jeżeli zaś z 14k złota, to znaczy że powstał po 1932 roku.
EP
