W Rzymie ulubionym rodzajem biżuterii zarówno dla kobiet jak i dla mężczyzn, były pierścienie. Jeszcze przed XVII rokiem p.n.e. noszenie złotych ozdób oraz składanie ich do grobów podlegało prawnym restrykcjom. Jednak już w czasach cesarstwa ograniczenia te zostały znacznie złagodzone, a biżuteria powróciła do łask.
W okresie od 200 do 400 roku, wraz z rozszerzeniem się zasięgu rzymskiego, w rzemiośle artystycznym wykształciły się nowe style, a także zupełnie nowe techniki.
Modne stało się noszenie zarówno przez mężczyzn jak i przez kobiety po kilka pierścieni naraz, a także dawanie sobie wzajemnie pierścieni na znak zaręczyn.
Najstarsze rzymskie pierścienie zaręczynowe robione były z żelaza, głównie dlatego, że stosowanie złota y bardzo ograniczone.
Wiele pierścieni noszono tylko jak ozdobę, inne jednak miały swego rodzaju funkcje użytkowe. Pierścienie służyły jako talizmany, symbole piastowanego urzędu oraz pieczęcie sygnetowe.
My pokazujemy Państwu pierścień z monetą, który ostał ozdobiony wizerunkiem cesarza Antoninusa Piusa oraz jego żony Faustyny. Panował on w latach 138 – 161. Pierścień ten możemy dziś obejrzeć w British Museum.
Już od czasów starożytnych były w użyciu pieczęcie, którymi w miękkim materiale takim jak glina, wyciskano znaki, wizerunki. Tłok takiej pieczęci często rzeźbiony był w korneolu. Czyli krwawniku, koralu lub innym kamieniu szlachetnym, a następnie wprawiano w złote sygnety. Uwierzytelnianie dokumentów pieczęcią odciśnięta w wosku było więc praktyką powszechną.
Babilońskie pieczęcie cylindryczne miały z reguły kształt grawerowanego walca, który odciskano, przetaczając go po podkładzie.
Egipcjanie zaś często stosowali pieczęcie w kształcie stempli. Minojczycy na Krecie wykonywali niezwykłe, piękne pieczęcie, które zwykle nosili zawieszone na szyi lub na nadgarstku. Umieszczali na nich różne wizerunki, od wzorów geometrycznych po wizerunki ludzi, zwierząt, statków, waz i liter.
W średniowieczu sygnety nosili posłańcy. Posługiwali się nimi jako znakami potwierdzającymi ich tożsamość. W XVI wieku pieczęcie noszono głównie na naszyjnikach, w XVII – na łańcuszkach ode zegarków. Jednakże z początkiem XVIII wieku zaczęły one tracić swą użytkową funkcję i zaczęto traktować je głównie jako ozdoby.
Typowe dziewiętnastowieczne pierścienie były po prostu złotymi obrączkami z intaglio, czyli z gemmą zdobioną wklęsłym ryciem, w formie monogramu lub inicjałów.
W wielu kulturach za elementy biżuterii uchodziły monety. W Egipcie na przykład odnaleziono bransolety z monetami, czyli proste obręcze z przytwierdzonymi złotymi monetami, pochodzące z początków VII wieku.
Odkryto także swego rodzaju amulety, czyli wisiory z monetami. W XVI i XVII wieku niemieccy władcy obdarowywali wisiorami z monetami odwiedzających ich dostojników oraz swoje ulubione służące. Na początku XIX wieku stały się modne, we Francji zwłaszcza, ozdabiane monetami koperty do zegarków.
Pierwszych monet zaczęto używać w krajach śródziemnomorskich już w pierwszym tysiącleciu przed naszą erą. Jednak nawet 200 lat wcześniej, podczas wymiany towarowej posługiwano się małymi kawałkami srebra. Archeolodzy wielokrotnie odkrywali zbiory sztabek różnego kształtu i wielkości, a także szalki i odważniki.
Źródło: "Klejnoty świata" Nance Fyson
