Kamea (arab. kamma, czyli garb, wypukłość) – jest to gemma, szlachetny lub ozdobny kamień ozdobiony reliefem wypukłym. Do wyrobu kamei najchętniej używano kamienia składającego się z dwóch różnobarwnych warstw – onyksu, sardonyksu lub karneolu, gdzie warstwa ciemniejsza stanowiła tło przedstawienia, które opracowywano w warstwie jaśniejszej (białej).
W Mezopotamii wykorzystywano kość słoniową, glinę i wosk. 
Jako materiał wykorzystywano również skorupy muszli i koral. Pierwsi podobno robili kamee Babilończycy, a Fenicjanie przenieśli tę trudną sztukę i miłość do rzeźbionych kamieni do Egiptu.
Grecy w epoce hellenistycznej oraz Rzymianie wykonywali kamee służące głównie dla ozdoby; odnaleziono kilka kamei tego rodzaju, które przedstawiają wizerunki z profilu rzymskiego cesarza Augusta.
Sztuka wykonywania kamei, znana dobrze już w średniowieczu, rozwinęła się na szeroką skalę w renesansie. Rytownicy gemm zatrudniani byli przez włoskich mecenasów sztuki, takich jak na przykład Lorenzo de’Medici,
W XVI wieku modne stały się medaliony portretowe, które noszono na łańcuszkach lub wstęgach zawieszonych na szyi. Umieszczano w nich często kamee osadzane w oprawie zdobionej szlachetnymi kamieniami.
Kameami dekorowano różne elementy biżuterii, od brosz i wisiorków po pierścienie. Poza gemmami, płaskorzeźby wykonywano także w innych materiałach, takich jak kryształ górski, koral i gagat, które oprawiano następnie podobnie jak kamee. Francuska technika zdobnicza, zwana cameo habille polegała na wykonywaniu w powierzchni dużego kamienia reliefu z wizerunkiem ludzkiej głowy, a następnie uzupełnieniu go naszyjnikiem, ozdobą włosów lub kolczykami wykonanymi z małych gemm.
Klejnoty tego rodzaju były szczególnie modne w XIX wieku.
Kamee prezentowane w tekście można kupić tutaj: http://antiquebizu.eu/index.php?kategoria=222
