Na początku papieskie nakrycie głowy nie było zdobione królewskim diademem i tak naprawdę nie wiadomo dokładnie, kiedy pojawił się on na tiarze. Teoretycznie wiemy, że nie było go tam jeszcze w IX wieku, a przynajmniej tak wynika z opisu pochodzącego z tego okresu. Niemniej już wtedy nakrycie głowy papieża zwano regnum. Co więcej, aż do XII wieku tiara nie była przedstawiana w sztuce.
Przypuszczalnie dodatkowa ozdoba tiary, w postaci okręgu, pojawiła się w X wieku, kiedy z tiary właśnie powstała mitra i koniecznym stało się odróżnienie obu nakryć głowy.
Z najważniejszego dla rozwoju tiary okresu, czyli z czasów pontyfikatu Bonifacego VIII (1294-1303), pochodzi wiele przedstawień tiary. Wiemy dzięki nim, iż była ona wówczas ozdobiona jednym diademem.
Dokonany w 1295 roku spis przedmiotów, znajdujących się w papieskim skarbcu, dowodzi, iż wówczas tiara wyposażona była w jeden diadem. Bonifacy dodał do tiary drugi diadem. Czy przyczyną takiej decyzji było umiłowanie papieża do przepychu, czy też chęć podkreślenia podwójnej (świeckiej i duchowej) natury władzy papieży, do dzisiaj nie wiadomo.
Pierwsze wzmianki o trzech diademach na tiarze pojawiają się w spisie skarbca z roku 1315 lub 1316. Określenie dokładnej daty dodania trzeciej korony jest jednak niemożliwe. Warto wspomnieć, że pierwsza wzmianka o tiarze pojawia się już w Biblii w księdze wyjścia. Bóg Jahwe kazał ją sporządzić dla kapłana Aarona, brata Mojżesza. Miał to być diadem ze szczerego złota z wyrytym napisem: „Poświęcony dla Pana”. Miał on być związany sznurem z fioletowej purpury.
